Presteren onder druk

Soms moet je nou eenmaal presteren onder druk. Als er een belangrijke deadline is voor het inleveren van een opdracht voor school, als je nog maar twee uur de tijd hebt om te leren voor je tentamen of als je baas in je nek staat te hijgen tot jij klaar bent met dat ene rapport.
En soms, zoals ik nu, moet je presenteren onder druk omdat je nog snel een blogpost moet schrijven voor je blog. Ja, mijn blog heet "Sunday Stories". En ja, elke zondag verwachten mijn trouwe lezers en lezeressen (en daarmee bedoel ik vooral mijn moeder) een Sunday Story. Dan heb ik ook nog eens het tijdsverschil tegen me, aangezien het in Nederland al een uur later is, en de zondag daar sneller voorbij is dan hier. Want soms heb je het probleem van twee ‘hobby’s’ combineren: schrijven, en het omgaan met je kater…

Deze week was het ‘’Freshers Week’’ in Swansea. Dat betekent dat nu toch echt alle studenten terug zijn van weggeweest, en vooral heel veel gaan feesten. Helaas, want ik moest deze week een essay van 2500 woorden schrijven als afsluiter van de pre-sessional course. Dus dat betekende heel veel uren in de bibliotheek.

Gelukkig was er ook nog tijd voor een drankje en een dansje op z’n tijd! En ja, misschien waren het iets te veel drankjes en dansjes in een week tijd, maar ach, dat mag in Freshers Week.

Een onderdeel van Freshers Week is de Freshers Fayre. Dit is de plek waar alle studenten verenigingen de eerstejaars overhalen om bij hun vereniging te gaan. En er is werkelijk een vereniging voor alles wat je kan bedenken. Van fotografie, surfen en voetbal tot Hogwarts (inderdaad, de Harry Potter-vereniging), muffins bakken en de My Litte Pony-vereniging.

Ik ben lid geworden van het Gospel koor, de Glee-vereniging, en de Canoe Club.

Het laatste omdat mijn lieftallige huisgenoot Steve, die vicepresident van de club is, mij heeft gedwongen om lid te worden. De gezelligheid die erbij komt kijken heb ik al onder de knie, nu het echte kajakken nog… Aankomende week zijn er de ‘’pool sessions’’ waarbij we (hopelijk) leren kajakken. Dit zal nodig zijn, want aankomende zondag gaan we al echt een rivier op. To be continued…

Liefs,

Yolanda

24 uur in Bath

Er is een einde gekomen aan de tweede week dat ik in Swansea ben. En daarmee is er ook een einde gekomen aan de tweeweekse pre-sessional course die ik heb gevolgd. Ter afsluiting hiervan was er een georganiseerde dag-trip naar Bath. Omdat mijn vriendinnen, Rachel, Erica, Flóra en Annika, en ik vonden dat een paar uur in deze mooie stad niet genoeg was, besloten we een nacht in een hostel te verblijven.

We zijn precies 24 uur in Bath geweest, wat eigenlijk nog steeds te kort was. Bath is een ontzettend mooie, en ongelofelijk toeristische stad. Uiteraard liepen ook wij met een camera om onze nek en een kaart van de stad in onze hand, en hoorden we er helemaal bij.

We hebben ontzettend veel mooie dingen gezien gisteren: the Roman Baths, the Abbey, the Royal Crescent, en nog veel meer.

Van de 24 uur dat we in Bath waren hebben we namelijk maar 3,5 uur geslapen, want zo hoort het.  Simpelweg omdat we geen enkele educatieve en culturele bezienswaardigheden wilde missen! Nou oké: ook omdat we natuurlijk een dansje moesten wagen in de bars en clubs van Bath onder het genot van een pint. 

Dit mooie weekend was een goede afsluiting van mijn tweede week in Swansea. En het wordt steeds weer bevestigd: wat kan er toch veel gebeuren in één week. Naast de interessante lessen, hebben we uiteraard weer genoten van het nachtleven van Swansea. Maar misschien wel nog spannender: ik ben verhuisd naar mijn echte huis voor deze paar maanden! Maandag avond heb ik voor het eerst drie van mijn vier huisgenoten ontmoet. En om in de Britse stijl te blijven, hebben we wat gedronken in Uplands Tavern, een pub bij ons om te hoek. Na die avond had ik nog meer zin om in het huis te gaan wonen. Woensdag was het dan zover, verhuisdag! Na een dag sjouwen, lopen, boodschappen doen en op jacht naar een tweedehands fiets was het dan toch gelukt: een ingerichte kamer, én een blauwe tweedehands mountainbike.

Ik zou nog zoveel meer kunnen vertellen over deze week, maar toch ga ik er een eind aan breien. Vooral omdat ik he-le-maal kapot ben en ik mijn diepvries pizza uit de oven moet halen.

Tot volgende week!

Yolanda

Een gevoel van ongeduld

‘’Do you know the name of the country you’re in right now?’’, vroeg onze professor, genaamd Bryn, ons maandag. Er kwamen verschillende antwoorden: Wales, Engeland, Groot Brittannië, Verenigd Koninkrijk? Geen van allen goed. Toen pakte Bryn zijn paspoort uit zijn zak en gaf het verlossende antwoord: United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland. Dat je het even weet.

Deze week was de eerste week van de cursus over de cultuur en politiek van Groot Brittannië sinds 1945. De lessen zijn heel interessant, en worden gegeven door onze professor voor deze twee weken, Bryn. Een echt Engelsman, die met veel enthousiasme praat over zijn land, drank, en hoe je het goedkoopst kan reizen binnen de UK.

De lessen gaan over uiteenlopende onderwerpen: van de nooit eindigende competitie tussen The Labour Party en The Conservative Party in House of Commons, tot de populariteit van the Beatles.  

Naast dat ik heel erg geniet van deze lessen, hen ik een gevoel van ongeduld in mijn buik. Ik ben nu precies een week en een dag in Swansea en ik kan niet geloven hoe geweldig het hier is. De mensen in Wales zijn allemaal heel vriendelijk en enthousiast. Ook in Swansea is er de echte pub cultuur. Hier sta je het ene moment met je vriendinnen naar een coverbandje te kijken, bestaand uit mannen die met veel enthousiasme slecht hun instrumenten staan te bespelen. Het andere moment pakt een Engelsman van middelbare leeftijd met een bierbuik je hand en laat je alle hoeken van de dansvloer zien. Dit is vooral erg leuk voor de vriendinnen die toekijken.

Alleen in deze afgelopen week heb ik al zo veel leuke dingen ondernomen: naar de pub, naar de kust van Gower, naar de pub, naar de One Direction film met andere gillende meiden, naar de pub, naar de oude koolmijnen in Wales, naar de pub, naar het openlucht museum en de tuinen in St. Fagans, en nog een keer naar de pub.

Daar komt dat gevoel van ongeduld vandaan: ik kan niet wachten om nog meer van Wales en de rest van de UK te zien. Ik kan niet wachten om nog meer nieuwe mensen te ontmoeten. En vooral: ik kan niet wachten om nog veel meer leuke dingen te doen met de geweldige mensen die ik tot nu toe al heb ontmoet. 

Tot volgende week!

Liefs,

Yolanda

First impressions

Eerste indrukken. Het is gebeurd in een split second en het intuïtief heb je er gelijk een gevoel bij.

Gisteren  heb ik mijn reis van ruim 800 kilometer afgelegd. Om 5:20u ging de wekker en moest ik mijn moeders huis in Bussum verlaten, waar ik de laatste week even gecrasht heb. Gelukkig was het voltallige afscheids-comité aanwezig om mij uit te zwaaien op Schiphol.  Alleen werd het door “Hello Goodbye’’geromantiseerde beeld van afscheid nemen verpest door een grote stressfactor: Ik stond op stand-by voor m’n vlucht naar Cardiff. Natuurlijk.

Gelukkig kreeg ik bij de gate goed nieuws, en had ik inmiddels al een stoel gekregen. Vanaf dat moment verliep mijn reis naar Cardiff, en later naar Swansea, zo vlekkeloos dat het bijna eng werd. En het raarste nog: de zon scheen.  Met de nadruk op ‘’scheen’’. Toen ik aankwam in Swansea hadden de mooie witte stapelwolken in de blauwe lucht namelijk plaatsgemaakt voor dreigende grijze wolken.

De eerste indrukken van Wales zijn bij mij heel positief. Ik kon vanuit mijn vliegtuigstoeltje aan het gangpad langs de David Beckham look-a-like die naast me zat uit het raampje kijken. En wat ik zag: veel groene weilanden, zee en mooie rotsen. Precies wat ik gehoopt had van Wales. Wat mijn goede eerste indruk van Wales nog beter maakte, waren de lieve, behulpzame mensen. Vooral toen mijn Indische taxi chauffeur mij met een zwaar Welsh accent een ‘’dutch beauty’’ noemde, dacht ik: ik kan me hier wel thuis gaan voelen.

Ik slaap voor twee weken in een kamer ‘’on campus’’, terwijl ik een pre-sessional course volg over de cultuur en politiek van Engeland sinds 1945. Tot nu toe is het helaas heel erg stil in het gebouw waar ik slaap, omdat de meeste mensen zondag middag pas aankomen voor die cursus. Ik besloot dus in m’n eentje erop uit te trekken om het strand en het stadscentrum te ontdekken. Toen ik in het centrum aan het verdwalen was, werd ik aangesproken door een kale jongeman. Hij vertelde dat hij een Boeddhistische monnik is, en hij vroeg een kleine donatie om hun liefdadigheidswerk te kunnen voortzetten. Ik kreeg er het boekje ‘’Chant and be happy’’ voor terug. Na even te hebben gepraat, nodigde hij me uit om eens op een dinsdag avond naar een restaurant in de buurt te komen, voor een ‘’veggie meal’’ en ‘’Urban Meditation’’ sessies.

Ook al zijn er nog weinig anderen in het gebouw waar ik slaap, had ik al snel een partner-in-crime gevonden om de eerste avond in de pub naast de campus mee door te brengen, Erica uit Californië. Nog een goede eerste indruk van Wales: de manager van de pub die ons uitlegde over slimme manieren om in zijn pub gratis flessen wijn te regelen.

Ik heb het nu natuurlijk over eerste indrukken die ik heb van Wales, en Swansea. Maar de mensen hier hebben ook een eerste indruk van mij. Die eerste indruk wordt niet beïnvloed door verhalen van anderen, vooroordelen, of eventuele herinneringen van vroeger. Deze vrijheid, van ergens zijn waar je compleet opnieuw kunt beginnen, is echt een cadeautje. En daar ga ik van genieten.

Bedankt voor het lezen van mijn tweede Sunday Story, die veel te lang is uitgevallen. Maar er is nou eenmaal nu al, na minder dan 24 uur in Wales, zoveel te vertellen. Tot volgende week!

Oud & Nieuw

Over precies 6 dagen zal ik in het vliegtuig stappen naar het o-zo-verre Wales. Ik zal daar, als onderdeel van mij studie International Communication and Media, 5 maanden gaan studeren. Veel van mijn vrienden, zowel binnen als buiten mijn studie, zijn ook voor lange tijd naar het buitenland vertrokken. Als ik met hen praat en hun motieven hiervoor vraag, hoor ik vaak hetzelfde: ‘Ik wil nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe talen gaan spreken, en nieuwe plekken en culturen ontdekken.’

Nieuw, nieuw, nieuw. En ik vraag me af; wat is er mis met oud, oud, oud?

Hebben we al zo snel genoeg van de ‘oude’ mensen in ons leven? Zijn onze ouders, vrienden, opa's en oma's, klasgenoten en collega's niet genoeg? En is de Nederlandse taal niet prachtig? Met haar onlogische woorden en uitdrukkingen die niet te vertalen zijn naar het Engels(zoals het woord ‘gezellig’. Of de uitdrukking ‘I always get my sin’).
Daarnaast heeft Nederland tal van prachtige steden en natuurgebieden. Zoveel mooie plekken in zo'n klein landje. En wat is er mis met die zuinige, Sinterklaas-vierende, bitterbal-etende en over het weer-zeurende Nederlandse cultuur?

Hoewel ik ontzettend veel van Nederland, de mensen, de taal en de cultuur houd, snap ik die zoektocht naar 'het nieuwe' ook heel goed. Dat is een van de redenen dat ik ruim twee jaar geleden voor mijn huidige studie koos. Omdat ik toen al uit kon kijken naar het derde jaar waarin je als student je minor en/of stage in het buitenland mocht doen. 

Het is een raar idee dat die twee jaar afwachten nu nog maar een week afwachten is. Hoewel ik heel veel van mijn leven hier in Nederland houd, met alles en iedereen die daarbij hoort, kan ik ook niet wachten om op zoek te gaan naar ‘het nieuwe’.

De afgelopen maanden heb ik veel tijd doorgebracht met mijn collega’s, vrienden en familie. Met het idee in mijn achterhoofd dat ik hen vijf maanden niet zal kunnen zien of vasthouden, heb ik daar extra veel van genoten. Ik ben me ervan bewust geworden dat ik heel erg gezegend ben met deze mooie mensen in mijn leven. En misschien is dit bewustzijn voor mij bij voorbaat al een les van mijn buitenland-avontuur.

Daarom is het zo belangrijk om op zoek te gaan naar ‘het nieuwe’ zodat je erna weer terug kunt keren naar het ‘oude’ en dat nog meer gaat waarderen. 

Yolanda