For weeks, I have thought about this blog
post that I’m about to write. I have been thinking about decisions. We all know
that every single decision we make influence our lives one way or the other.
This is the last Sunday Story I write in Swansea, and I’ve been reflecting on
the decisions I made while being here. The funny thing about decisions is that
you never know how they’re gonna turn out. The moment you have to choose
between one thing or the other, you have no idea if you will end up regretting
that decision. Sometimes, you can look back on something and think: I wish I
had done that differently; maybe then it would be better. But you can never
know if this is actually the case. Looking back on my time in Swansea, I do
know for certain that my study abroad period could not have turned out better
than this.
My decision to spend my study-abroad period
in the UK started all of this. A combination of circumstances made that I would
spend this semester in the small city of Swansea in Wales. After that, it was
my decision to except the room in the house that Swansea University offered me.
At the time, I was hesitant about it, because the pictures of the house did not
look that good. Afraid I was going to be homeless if I didn’t take this room, I
accepted it. When I first walked in 172 Rhyddings Terrace, I saw that the state
of the house was far better than the pictures let me believe. So
instantly I was happy that I did decide to say yes to this room. Meeting all
but one of my lovely housemates that evening, made that feeling even bigger.
Because of two of these housemates, I made the decision to join Canoe Club, a
little bit after that. I had had one previous experience with a canoe, and it
wasn’t great. But I thought: I’m going to try this, even though I’m scared.
Maybe it will be fun. And fun it was. That most of the fun (if not all) was
when I actually wasn’t in a boat, is not important.
But before all of this, I took part in a
pre-sessional course offered by the University. I was hesitant about doing this
because it cost a lot of money, but it in the end I am so happy that I did it.
Because meeting great people all started with this. I now not only have great
friends in the UK, but also in Germany, Canada, the USA, and even some new friends
in Holland.
I feel so blessed because of these last
months. I never dreamed it would be as amazing as it has been. In a way, I’m
already homesick and missing Swansea, even though I’m still here. Because I’ll
be doing my internship in London, Swansea will just be a couple of hours away. So I
know for a fact that I will be back here within the coming months. At the same
time, I know it will be different then. But still it eases the pain. This
sounds very dramatic, I know. But truly, I can not even imagine how difficult
saying goodbye would be if I was not gonna stay in the UK.
I think this should be the end of my very
philosophical and dramatic final Swansea blog post. These last few days, I will
be seeing a lot of people to say goodbye, and I intend to enjoy every minute of
it.
Coming back to making decisions, I can say
this: I don’t regret making any of them. I am aware of how special it is to be
able to say that. So I would like to take a moment to thank all of the people
who made this happen, also from the Netherlands.
Love,
Yolanda
-
Tijdens de afgelopen
weken heb ik al nagedacht over de blog post die ik nu aan het schrijven ben. Ik
heb veel nagedacht over keuzes maken. We weten allemaal dat elke keuze die je
maakt invloed heeft op het verdere verloop van de leven, hoe klein of groot
ook. Dit is de laatste Sunday Story die ik vanuit Swansea zal schrijven, en ik
heb na zitten denken over de keuzes die ik heb gemaakt tijdens mijn tijd hier.
Het ding van keuzes maken is dat je nooit precies weet wat de consequenties
zullen zijn. Het moment dat je een keuze maakt tussen het een of het ander,
weet je niet of je spijt zal gaan hebben over
je keuze. Soms kan je terug kijken op iets en denken: had ik het maar
anders gedaan; dat was het nu beter of gemakkelijker. Maar je kan dat nooit
echt zeker weten. Terugkijkend op mijn tijd in Swansea weet ik wel zeker dat
mijn study abroad nooit beter had kunnen zijn dan dit.
Mijn keuze om mijn study
abroad in de UK te doen begon dit allemaal. Door een samenloop van
omstandigheden kwam ik in Swansea in Wales terecht. Na dit was het tijd om een
woonruimte te vinden. Er werd mij een kamer aangeboden door de University. Ik
twijfelde of ik de kamer wel of niet moest nemen, aangezien het huis er op de
foto’s niet fantastisch uitzag. Omdat ik bank was uiteindelijk als zwerver in
Swansea te leven, heb ik toch ja gezegd. Toen ik voor het eerst 172 Rhyddings
Terrace binnen liep zag ik dat het huis er stukken beter uitzag dan de foto’s
me deden beloven. Dus onmiddellijk was ik blij met mijn keuze om de kamer te
accepteren. Toen ik diezelfde avond m’n leuke huisgenoten ontmoette, werd dat
gevoel alleen maar groter. Door twee van deze huisgenoten ben ik lid geworden
van de Canoe Club. Ik had daarvoor één ervaring met een kano gehad, en die was
niet erg positief. Maar toch dacht ik: ik ga het gewoon proberen, ook al ben ik
doodsbang. ‘’Misschien wordt het wel leuk’’, dacht ik. En leuk was het zeker.
Dat deze leuke tijden vooral buiten een kajak plaatsvonden, is niet belangrijk.
Maar voor dit alles, heb
ik een pre-sessional course gedaan wat aangeboden werd door de University. Ik
twijfelde eerst of ik wel mee zou doen omdat het heel duur was, maar
uiteindelijk ben ik zo blij dat ik het heb gedaan. Want het ontmoeten van
geweldige mensen begon hier. Ik heb nu niet alleen fijne vrienden in de UK,
maar ook in Duitsland, Canada, de VS, and zelfs (nieuwe) in Nederland.
Ik voel me zo gezegend na
deze maanden. Ik had nooit durven dromen dat het zo geweldig zou zijn. Op een of
andere manier, heb ik nu al heimwee en ik mis ik Swansea al, terwijl ik hier
nog ben. Omdat ik mijn stage in London ga doen, zal Swansea maar een paar uur
van mij verwijderd zijn. Dus ik weet zeker dat ik nog (een paar keer) terug zal
komen. Maar tegelijkertijd weet ik dat het dan anders zal zijn. Toch verlicht
het de pijn wel. Ja dit klinkt heel dramatisch, ik weet het. Maar ik wil er
serieus niet eens aan denken hoe het zou zijn om afscheid te nemen, zou ik niet
in London zitten aankomende maanden.
Ik denk dat dit maar het eind moet zijn van
mijn zeer filosofische en dramatische verhaal. Aankomende dagen zal ik nog veel
mensen zien en gedag zeggen, en ik ben van plan om van elk moment intens te
genieten.
Om terug te komen bij het keuzes maken: ik
heb van geen van mijn keuzes spijt. Ik ben me ervan bewust hoe speciaal het is
om dit te kunnen zeggen. Ik wil hierbij iedereen bedanken die eraan heeft
bijgedragen, ook vanuit Nederland.
Liefs,
Yolanda
